Midi 3 versus Lbf 3

 

Met in het achterhoofd de ervaring van een van de eerdere jaren, toog het team naar Delft. Binnen spelen bij Midi in een prachtige hal met een draak van een ondergrond. Hard, hobbelig en glooiend, met soms een kuil, soms een heuvel op je weg. Een maanlandschap noemden we het eerder.

Het team bestond ditmaal uit Ineke Verbeek, Hans van der Geest, Rob de Kruijff, Ruud de Groot, Cees Vesseur, Frans van der Kraan en Frans Snaar. Keurig op tijd arriveerden we in Delft, een paar honderd meter lopen in de frisse kou en daar lag de grote hal van Midi (Meer Inzicht Dan Inspanning). We werden verwelkomd door Fred Lagerwaard, die ons snel naar “onze “ tafel dirigeerde en een set koffiebonnen toestopte. Een warm bakkie, dat ging er wel in. Het wedstrijdformulier werd ingevuld en we gingen maar eens aan de banen proeven. Dat viel echt niet mee, met enig kunst en vliegwerk konden we wel in de buurt van de but komen, maar de meeste boules verdwenen naar elders. Enfin, we gaan er voor.

In de eerste ronde speelden Hans en Ruud een partij tegen een heel taaie tegenstander, de oudere dame wist de boules regelmatig keurig bij de but af te leveren en de heer schoot menige door ons goed geplaatste bal naar het hiernamaals. Het ging gelijk op, maar Hans en Ruud trokken met 13-12 uiteindelijk aan het langste eind. Cees en Rob speelden puike partij, het lukte prima op het door hen gebruikte stukje speelveld (iets meer grind) en ze wonnen met een duidelijk 13-2 winst. Bij de Fransen ging het in het begin crescendo, de eerste punten werden aan de opponent gelaten, maar toen werd gedecideerd de leiding genomen met 11-4. En toen ging het mis, Frans S had geen geluk met een schot en de tegenstander pakte drie punten. Nog niets aan de hand leek het, maar op de een of andere manier liep het niet meer en het verlies met 11-13 was daar. Een 2-1 voorsprong dus.

Eerst de inwendige mens versterken en onderwijl de situatie in ogenschouw nemen. Geen soep, dus een broodje kroket voor iets warms in de maag. Opnieuw opwarmen en de “ring” in voor de tripletten ronde. Ruud kwam het team van de Fransen versterken, maar wat we ook probeerden, het liep volstrekt niet. En als er dan al eens een bal in de buurt van de but lag had de tegenstander nog teveel boules over, een paar schoten en men lag op punt. We haalden toch wel een schamel puntje, 1-13 verlies. Hoe anders verliep het met Ineke, Rob en Cees. Ook hier liep het in het begin wat stroef, soms ook wat ongelukkig. Een stevige achterstand was het gevolg, maar toen op enig moment in een mène 4 punten werden gepakt kwam er een soort van onverzettelijkheid over het team. Men knokte zich punt voor punt naast de tegenstander, erop en erover en toen de laatste boule van de tegenstander te lang was, juichte het team alsof zojuist het WK 2022 was gewonnen. En terecht. Met een 3-2 voorsprong zochten we de kantine op.

Hier wachtte ons een schaaltje met hete bitterballen, dat ging er wel in! We maakten de indeling voor de laatste ronde, minimaal 1 winstpartij was noodzakelijk. De Fransen kregen opnieuw het deksel op de neus, tot halverwege kon aardig partij worden geboden, daarna was de koek op. En als het niet lukt, vecht je meer tegen jezelf dan tegen de opponent, dus was een 6-13 verlies het gevolg. Ruud en Hans kregen dezelfde tegenstanders als in de eerste partij en ditmaal dropen de mannen met de staart tussen de benen af. Alle geluk stond de tegenstander bij, wat vaak leidde tot ongelukkige momenten bij ons. Ook hier een nederlaag, 8-13. Maar gelukkig hadden we een “gouden combinatie”, Ineke en Cees speelden alsof hun leven er van af hing, Cees zat nog volledig in de “winning mood” en gedecideerd trokken ze de overwinning naar zich toe: 13-5.

Een 4-4 gelijkspel dus en daar hadden we vooraf voor getekend, maar achteraf had er wellicht toch wel een kleine overwinning in gezeten. Het is zo het is, ongeveer tevreden togen we huiswaarts.