Gouda-4 – Lbf-3
Tijdens de teambespreking van donderdagavond 12 januari kwam het gevoel van een “mission impossible” al een beetje boven drijven. Gouda heeft dit jaar nog geen wedstrijd verloren en de uitslag van de thuiswedstrijd aan het begin van het seizoen bleek ook al niet hoopgevend (1-7). Maar uiteindelijk speel je competitie en heb je ergens toch wel een vonkje hoop dat het ditmaal anders zou gaan.
Op een kletsnatte zaterdag chauffeerde Ron de Kruijff medespelers Nita Schutter, Ruud de Groot en Frans van der Kraan naar het Zebrapad in Gouda. Frans Snaar haalde Wim Hartman en Dick Kortekaas op en reed via een andere weg naar dezelfde plek. Regen, regen, regen en een stormachtige begeleidden ons op onze donkere tocht. Aangekomen op het Zebrapad wachtte ons nog een natte verrassing: de parkeerplaats zelf ging nog wel, maar lopend naar de dijk moesten we door een door de regen ontstaan meer. Er was geen ontkomen aan, dwars erdoor en dus natte voeten.
De door Gouda geschonken koffie en de warmte in de kantine zorgden voor een kleine oppepper. De bekende tegenstanders die eigenlijk te goed zijn voor deze klasse begroetten ons hartelijk. Tja, en dan kijk je eens om je heen en valt je oog op wat foto’s aan de muur. Blijkt dat Bert Duits en Aart den Boon pas geleden clubkampioen doubletten zijn geworden. Dan zakt de moed nog iets verder in de toch al drijfnatte schoenen. Maar…….., we gaan ervoor…….
Frans en Frans speelden de eerste partij tegen Joao Nunes Guerreiro en Sigrid Jensen. Daar waar wij de boules toch op zo’n 20 à 30 centimeter van de but plaatsten, deden zij dat op vele centimeters minder. En als we al eens dichterbij kwamen schoot Joao die boules feilloos de goot in. Tot 5-5 hielden we stand, maar daarna was het volledig over (13-5). Rob en Dick verging het nog iets minder tegen Corrie Mourits en Bert Duits. Bert was op schot en maakte welhaast elke driegend liggende boule onschadelijk (13-4). Ook Ruud en Wim mochten wat kruimels houden, maar in hun partij tegen Joke van den Berg en Aart Boon was geen eer te behalen (13-3).
Door de nog immer stromende regen naar de kantine en maar even op adem komen. Normaal gesproken geven de tripletten partijen nog wel eens een kentering te zien, dus wei weet. Nita, Rob en Dick speelden tegen Corrie, Aart en Bert eigenlijk een prima partij, maar tegen deze routiniers was geen kruit gewassen en met een 13-2 nederlaag dropen de Lbf-ers af. In de andere partij speelden Ruud met de Fransen tegen Joke, Sigrid en Joao. Het begin was hoopgevend, we kwamen voor met 0-1. Vanaf mène twee ging het bergafwaarts met een opleving in mène vier. Maar wat we ook probeerden, het mocht allemaal niet baten en een 13-3 nederlaag was een feit.
Buiten regende het nog steeds en in de kantine werden we wat warmer. De laatste ronde in aantocht, geen van allen straalde nu echt uit om te willen spelen, maar omdat wissel staan ook niet aanlokkelijk was bood zich niemand aan. Ikzelf heb de laatste partijen vanaf de kant bekeken. Nita en Rob speelden tegen Bert en Aart en deden dat eigenlijk heel verdienstelijk. Bij 5-5 lagen ze op drie punten, maar de laatste boule van Rob zorgde voor een punt voor de tegenstander, jammer. Ze kwamen deze blooper niet meer te boeven, 13-5. Wim en Ruud speelden tegen Joke en Joao, eveneens verdienstelijk, maar bij een stand van 7-1 en de boules van Ruud en Wim niet ver van de but, maakten Joke e Joao maar liefst 6 punten (13-1). Tja, tegen dit geweld zijn zelfs wij niet bestand. En Frans en Dick speelden tegen Joke en Corrie een partij van “net niet”. Geplaatste boules kwamen net niet goed aan, schoten raakten net niet hun doel, het was om moedeloos van te worden. En de dames deden het precies andersom: goed plaatsen en raak schieten, 13-3.
En wat ons nog niet eerder was overkomen gebeurde vanmiddag, een 8-0 verlies. Gelukkig gingen we er niet onder gebukt en namen we een borrel. Die werd door de dames van de bar aangevuld met een bitterballetje (doen ze altijd), waarna we afscheid namen van onze tegenstanders en terug liepen naar de parkeerplaats aan het Zebrapad. De dijk over, door het nog groter en dieper geworden meer, drijfnatte voeten en door de regen huiswaarts. De nog steeds straffe wind, de regenvlagen en een langzaam donker wordende lucht zorgden voor een wat stille terugtocht.
Maar kop op, alle andere tegenstanders in onze poule moeten ook nog tegen Gouda. Bovendien krijgen wij vrijwel alleen thuiswedstrijden en hebben we nog alle kans op lijfsbehoud.